gegge d‘helle Wolgezieg
dormeld laud e digge Flieg
‘s Loch denewwe isch weid offe
doch hadse selles no ned droffe
grad ewwe had e Windle zuggd
un die Mugg rechd niwwer gruggd
jedzerd isch des Viechle draus
un die Gschichd isch domid aus
Bild: pixabay
Archive: Episoden
pdc #059 – babbellad
silbeschauer
sieß un sauer
badisch grad
babbellad
1.
de Winn dud driweliere:
ihr Wolge mached no,
jetzt dueds doch kabiere,
‘s isch sich Rege dro
2.
zwische grad un ebbe,
do gebd’s e kloine Ligg,
wo d’Ewichkoid dud gewwe
e kurzes Biehneschdigg
3.
in de sieße Lindewolg
tummelt sich’s Insegdefolg
daumeld ziemlich offe
zu Middag scho besoffe
(Bild von Dirk Liesch auf Pixabay)
pdc #058 – vom kruschdle
vom kruschdle
kruschdle,
hoist ma selles schbiel
vom suche,
grad so,
ohne ziel
hoist,
so her un no
die sache räume
un debei vom
finne dräume
ach,
wie wär’ des doch so schee,
so e pletzlich widderseh
mid rem schatz, den inrer dasch
mol irgendwenn vergesse hasch.
do neispiggle, sell uffwiggle,
des vorziege, staub abgriege,
do dro ruckle, dort neischdiere,
drunner krieche uff all’ viere
jo,
schdehds uff de such’ mir
mensche sin
des schdegg halt mol so in uns drin.
noch ebbs hinnenoch:
un a selle, bschdimmd ned doofe
gscheide dame, herre philosophe
kruschdle in de weldgschichd rum
un gugge sich nach wahrheit um
däde gern e hymne singe
uff de grund von all de dinge,
doch seller isch en rechder schbitz
un verschdeggeld sich ganz gnitz,
wahrscheins werd man niemols finne,
do helft koi noch so arges hinnerersinne
pdc #057 – dehoim
dehoim
uff oimol henn se händ
wo dun de feschde hewe
dehoim die blasse wänd
die sin grad unser lewe
drauss in de ald’ nadur
geht alles grad sei gang
mir sin ihr schbielzeig nur
des wisse ma scho lang
pdc #056 – Daag fir Daag
leere schdrooße
schdille plätz
oschdwindbloose
gscheide sätz
abschdand halde
sich verkrieche
nod verwalde
bliede rieche
ganz im schdille
dräne heile
regal ufffille
ängschde doile
leid versorge
fernseh glotze
ohre borge
de langweil drodze
…
pdc #055 – Sabine
Sabine hoist die Wedderhex,
die ebbe isch am wiede,
wie verrickd mid wilde Sätz,
dud se d’Weld verbiege.
Packd die Beem am Krage,
schmeisst se her un no
isch am Zigglnage,
knabberd d’Wälder o.
Dud
durch d’Schdunde eile,
außer Rand un Band,
isch wie en Wolf
am heile,
hat’s Ländle in de Hand.
D’Sabine isch am brille:
ich mach Eich hinnrefiehr,
du eire Welt mid Chaos fille,
denn selle, kheert heid mir!
pdc #054 – Heiligobend
pdc #053 – faschd weihnachde
de advend, vier kerze ald,
drauße leis’ de rege falld
iwwerall e leichde
do im schdrooßefeichde
un drowe dissled schdern:
d’weihnachd isch ned fern.
pdc #052 – anenanner
anenanner
anenanner denge
anenanner henge
inenanner senge
anenanner drigge
wärm zum annre
schigge
nix bedenge
nur
enanner
schenge
pdc #051 – GrabbeCocktail
GrabbeCocktail
1.
Bund’s babbt
an de blasse Schdrooße
von de Beem
grad runnerbloose
schlupfd de Daag
in d’feichde Hose
zwische Nebblfetze
kloine, große
dabbe Krabbe
schnabbe
oine wie die anner
nachenanner
2.
aus de Wolge
werd grad gscholde
iwwer denne
Heiser
schlabbe Grabbe
hoiser
gschwätzich in de Heeh
iwwer des
was drunne
muss Vergeh
3.
I lass de
aus de Wolge falle
uff
de harde Bode knalle
schdertz me runner uff de druff
Herrschaft,
bisch’ jetzt endlich uff?